συντάκτης/φωτογραφία: Kostis Margiolis
Ηταν πριν τέσσερα-πέντε χρόνια. Πήρα το μετρό. Λίγο πριν τον προορισμό μου, το ηχογραφημένο μήνυμα ανήγγειλε: «Επόμενος σταθμός Νέος Κόσμος». Ένας 80άρης δίπλα μου κοίταξε προς τη μεριά του μεγαφώνου ξεστομίζοντας την ετοιμόλογη απόκριση: «Το νέο κόσμο τον βλέπουμε. Ο παλιός πού είναι;».
Κατεβήκαμε κι οι δύο. Περάσαμε αμίλητοι τα εκδοτήρια στην έξοδο. Μετά χωριστήκαμε. Απάντηση δεν πήρε, νομίζω, κανένας μας.
Παίρνω συχνά το μετρό για το ίδιο μέρος. Σκέφτομαι ξανά και ξανά το αναπάντητο ερώτημα του θυμόσοφου παππού. Δεν ψάχνω κατασταλαγμένες απαντήσεις. Ψάχνω για την ουσία της ερώτησης που μου διαφεύγει. Κάθε φορά τη φορτώνω με διαφορετικά νοήματα. Ίσως όλα εντός θέματος, ίσως και όλα μακριά από αυτό.
Σε συγκυρίες όπως αυτή των ημερών, όταν η ειδησεογραφία σκοτεινιάζει από το πυκνό πένθος και ο εικονικός μας μικρόκοσμος γεμίζει με κορμιά που μεταφέρονται άψυχα στα νεκροτομεία, ανακαλώ εμμονικά το ερώτημα. Προσπερνάω τις βεβαιότητές μου και το αντιστρέφω, επιστρέφοντάς το στον εαυτό μου: τι ακριβώς είναι αυτός ο νέος κόσμος που βλέπουμε μπροστά μας;
Ο νέος κόσμος είναι απλώς η βία που ανατροφοδοτεί τη βία; Ο νέος κόσμος είναι ένα μανιχαϊστικό δίπολο καλού-κακού που αντιμάχονται μέχρι τελικής πτώσης; Μήπως όλα είναι μια συνωμοσία αδιόρατων δυνάμεων με ακόμα πιο αφανείς επιδιώξεις;
Τα ίδια τα ερωτήματα μου μοιάζουν λειψά. Ή ακόμα χειρότερα, αφελώς απλοϊκά. Προσπαθώ να κρατηθώ από τα στόματα και τη γραφίδα των «ειδικών». Ανατρέχω σε αναλύσεις των φαινομένων από άλλους ανθρώπους, άλλης εποχής, με διαυγή, ψύχραιμη σκέψη. Αναζητώ το λόγο εκείνων που έχουν την ικανότητα να διαβλέπουν τα αίτια πέρα από τα συμπτώματα. Ο φονταμενταλισμός μέσα στους κόλπους των θρησκειών, ο εξτρεμισμός ως πολιτική πρακτική και τα «τυφλά», τρομοκρατικά χτυπήματα μέσα στους αστικούς ιστούς δεν είναι νέα φαινόμενα. Δεν έχουμε, όπως φαίνεται, το ιστορικό προνόμιο να ζουμε σ’έναν ολότελα νέο κόσμο. Γι’αυτό και δεν διαθέτουμε το άλλοθι (της επανάληψης) των λαθών που έχουν κριθεί στα δικαστήρια της ιστορίας.
Η απάντηση στη βαρβαρότητα δεν μπορεί να είναι ακόμα περισσότερη βαρβαρότητα. Η αναζήτηση ενόχων δεν μπορεί να καταλήξει σε κυνήγι μαγισσών. Με άλλα λόγια, δεν γίνεται να χρεωθεί ο κάθε μουσουλμάνος τη βαρβαρότητα μιας επίθεσης σε ανήλικους στο Μάντσεστερ. Δεν γίνεται να πέσει το ανάθεμα σε κάθε μετανάστη για το μακελειό στις Βρυξέλλες ή το Παρίσι. Δεν γίνεται να κλείσουμε τα μάτια σε μια πραγματικότητα που είναι πιο σύνθετη από τις μισαλλόδοξες απλουστεύσεις κάθε ''καμμένου'' δημοσιογράφου ή πολιτικού. Κυρίως δεν γίνεται να κλείσουμε τα μάτια σε αυτόν τον κόσμο που βρίσκεται γύρω μας, νοσταλγώντας έναν παλιό κόσμο που (λέγεται ότι) άλλοτε υπήρξε. Ο ρομαντισμός για ένα «άδοξα χαμένο χθες» κάποτε λοξοδρόμησε κι έφτασε στον εθνικισμό.
Συντάκτης: Kostis Margiolis
Ακολουθήστε το inExarchia στο facebook, instagram, twitter, youtube
//
Διαβάστε ακόμη:
- Βαλτετσίου 26, σκέψεις στο πόδι
- Ξένος στην Αιόλου
